De integriteit van de burgemeester

Burgemeester Jacq Mikkers van Veldhoven zit naar eigen zeggen behoorlijk in zijn maag met gerezen twijfels over zijn integriteit. Een en ander blijkt uit een verhaal in het Eindhovens Dagblad van heden. Een inwoner van zijn gemeente, huiseigenaar, voert een verbeten strijd tegen vergevorderde plannen van een ondernemer om op een terrein naast zijn stulp een bedrijfspand te bouwen waarbij de gemeente ook nodige wegenstructuur moet realiseren. Burgemeester Mikkers heeft tot op zekere hoogte aan deze plannen meegewerkt, namelijk tot aan de benodigde wijziging van het bestemmingsplan. Daarna heeft hij zich wijselijk onthouden van standpuntbepalingen in het college van B en W over de uitvoering van het plan. Waarom wijselijk? De heer Mikkers is dik bevriend met de ondernemer die ter plekke wil bouwen. Die ondernemer zit tussen haakjes ook in de problemen, doordat hij zijn bedrijfspand elders heeft moeten verlaten, ten behoeve van een uitbreiding van ASML; hij heeft, slepende de kwestie, maar ergens anders gehuurd.

Jacq Mikkers voelt zich terecht in de penarie. Hij heeft de schijn tegen zich. Deze burgemeester is een enthousiaste extraverte bestuurder. Op Twitter heb ik hem bij voorbeeld nimmer op 'smoesjes' kunnen betrappen en ook tegenover de krant lijkt hij zich open en eerlijk op te stellen. Zo geeft hij toe dat hij zich wellicht beter al tijdens de bestemmingsplanprocedure op de achtergrond had kunnen houden. Overigens zou ook dan, zowel in het dagelijks bestuur van Veldhoven als in de raad unaniem vóór het project zijn gestemd, zo begrijp ik uit het ED. Dat lijkt me een belangrijk gegeven bij de juridische afwikkeling van deze zaak.

Is dit een onvoorwaardelijke verdediging van 's burgervaders handelwijze? Nee. Met de kritiek op de vriendschap van Mikkers met een belanghebbende ingezetene, heeft de bezwaar makende bewoner wel degelijk een punt. Of dat uiteindelijk de doorslag zal geven, is vers twee. Maar het privéleven van de burgemeester is in dit land altijd onderwerp geweest van wat ik gemakshalve maar 'ongeschreven recht' zal noemen. Het komt erop neer dat hij (m/v) plus zijn gezin zich voortdurend dient te realiseren dat hij zich in een glazen huis bevindt en gedwongen is, binnen zijn gemeente een tamelijk geïsoleerd bestaan te leiden. Dat is veel meer dan 'boven de partijen staan'.