Osschot

Osschot. Dit is geen verbastering van de plaatsnaam Oirschot maar dialectische weergave van het Belgisch-Kempische Aarschot, een stadje, niet ver van Mechelen. Wij logeerden daar dit weekeinde in  ‘s Hertogenmolens, een complex watermolens uit de zestiende eeuw op een kunstmatig eiland in de Demer, dat op liefdevolle wijze tot hotel is gerestaureerd. Zorgvuldig, dat wil zeggen met consequent gebruik van hout en zichtbaar gehouden historische bouwmaterialen. In de badkamer kijk je naar een decoratief fragment van ‘n vier eeuwen oude balk. De Demer kolkt er momenteel (bij een overvloed aan hemelwater) woest onderdoor.

De Belgen, of moet ik zeggen de Vlamingen, kunnen dat. Zowel in Mechelen als in Diest zag ik gestutte historische gevels, waarachter nieuwe winkelpanden worden gebouwd. Veel eerder gebeurde dat in Brugge, waar bij voorbeeld C&A kunstig achter een middeleeuwse gevel is ‘weggewerkt’.

Bij Aarschot moet ik denken aan het toneelspel van mijn vader dat mij het meest lief  is: De Vuurwolf, een massa-spektakel,dat speelt in de tijd van het hertogdom Brabant, waarin op een gegeven moment wordt geroepen: ‘En nu een kruik Aarschotse voor allen. dat bier
smaakt, ge zoudt er uw tong bij inslikken.’  

Het bier bestaat nog steeds.

Aarschot heeft zo nog het een en ander, waaronder een gerestaureerd begijnhof, zij het dat de beslotenheid daarvan verloren is gegaan. Nieuwbouw in de omgeving is qua vormgeving ‘in stijl’, zonder dat het op namaak lijkt. Asfalt kom je in het stadje nauwelijks tegen, des te meer kasseien. (De spotnaam luidt: Kasseistampers). De reusachtige Duracell-batterijen op een rotonde mogen van mij direct weg. En de majestueuze O.L. Vrouwekerk maakt helaas een gesloten, om niet te zeggen doodse indruk. Zelfs op zondagmorgen zwijgen de klokken. Het ernaast gelegen klassieke café heet d’ Ellef Ure Mis en dat lijkt dan ook slechts historie.

Wat ik me wel afvraag: gingen de mannen daar uitsluitend ná de hoogmis op café of ook tijdens?

O ja, welkom in Aarschot. Ik parkeerde daar op een onbestrate strook modder en kuilen langs de rivier, niet in de gaten hebbend dat het wel eens een ‘blauwe zone’ zou kunnen zijn. Vlamingen zijn er tuk op, ‘die verwaande Hollanders’ te pakken, waarbij NL één pot nat is. Ik ben geen Hollander, men roots liggen zelfs in Vlaanderen, maar ik heb toch maar de geëiste 25 euro overgemaakt. Over zoiets valt niet te discussiëren.