Italiaanse worst en Frans stokbrood

Bij Sante Brun, althans in zijn beschouwingen over landen, dorpen en steden op SanteLOGie, duiken regelmatig verslagen op van wat hij heeft gegeten en gedronken en waar. Maakt niet uit, of het Venetië of Vollenhove, Genua of Giethoorn is. Eten en koken is nu eenmaal zijn lust en zijn leven. Heb ik vragen over voedsel, vreemd voedsel dan klop ik in het informele idioom van onze collegiale verhouding bij hem aan. Zoals vandaag:

- Zeg halve Italiaan met kokkerel-deskundigheid, wat moet ik eigenlijk met door mijn kleinzoon uit Italië meegebrachte (on)redelijk vette worst die, als je het vel eraf stroopt, totaal desintregeert. Je zult zeggen, dat moet je aan je kleinzoon vragen, maar ik weet zeker dat die dat ook niet weet en misschien is het wel 'normaal' en moet je hem met huid en haar opeten.

- Zeg, hele Brabander, er zijn diverse mogelijkheden, het ligt er maar wat dat voor worst is. Zo te horen is het trouwens Musetto, die geheel bestaat uit slachtafval en die langdurig gekookt moet worden - inclusief het gesloten vel, natuurlijk. De kleur van de inhoud is, zeg maar, hersenachtig. Mogelijk is het ooki cotechino, ongeveer hetzelfde.
Is de kleur daarentegen duidelijk rood (vleeskleur) met vet, dan dichtmaken die worst en hierheen brengen, dan is het namelijk versche salami, die hier in huis in hoge mate gewaardeerd wordt.

Ik heb Sante beloofd, hem verder op de hoogte te houden.

Maar kun je vandaag de dag ook nog vragen hebben over zoiets simpels als Frans stokbrood? (Ik bedoel natuurlijk het originele, van de ambachtelijke bakker, die trouwens even goed aan de broodafdeling van de supermarché kan leveren.)

Met het dédain van de geroutineerde Frankrijkreiziger las ik in Trouw een ontboezeming van Rob Schouten, die sinds vorig jaar ginds een huisje heeft en ons regelmatig deelgenoot maakt van de ups and downs. Zoals het probleem, hoe de flacons in de douche (met uiteraard voor hem te laag gemonteerde sproeier) van elkaar te onderscheiden. En dan dat brood. ‘Het stokbrood van gisteren, schrijft hij op zondagmorgen, is al aardig oud en taai aan het worden. Dat is een chronisch nadeel van Frankrijk, dat heerlijke stokbrood begint na ‘n paar uur reeds te verstenen. Ik weet niet hoe Fransen zelf daarmee omgaan.’

Nou Rob, ten eerste kopen de Fransen het brood voor hun ontbijt, bij voorkeur een kwartier tevoren bij de warme bakker. Daar staan ze desnoods (zeker op zondag als ook de patisserie wordt ingeslagen) voor in de rij. Dus brood van gisteren, alleen als het beslist niet anders kan. Hoe lang dat brood knapperig blijft, hangt mede af van de klimatologische omstandigheden. Zit er veel vocht in de lucht, dan gaat het krokante er gauw af. Het begint met taai worden, ‘verstenen’ doet het meestal dagen later. En ja, ten overvloede, de ene boulanger is de andere niet. Soms vinden wij de baguettes van de Intermarché lekkerder dan die van de bakker om de hoek.

Hoe de Fransen met het ‘probleem’ omgaan? Voorbeeldje: De gloeiend hete uiensoep, waarin de met kaas gegratineerde stukjes stokbrood van gisteren drijven. Milieubewuste campinghouders zamelen trouwens ‘oud’ brood in, voor herbestemming, ik denk als voer voor de dieren of zo.

Slotmededeling, die wellicht door Rob Schouten en lotgenoten (beginnende Frankrijkreizigers) als goeie tip zal worden opgepakt. Wij zijn sinds enkele jaren dolgelukkig met een goedkoop (Lidl of zo) elektrisch oventje. Daarmee kan stokbrood van één, soms zelfs twee dagen oud in ‘n paar minuten ‘als nieuw’ worden gemaakt.