Best lekker bekt best

Als ik de regels tik die tot deze maandelijkse radiocolumn moeten leiden, is het op ons balkon – ooit door een makelaar wervend aangeduid als loggia – 23 graden. Er strijkt een verfrissend briesje langs de platanen aan de vrije busbaan en niets wijst op naderend onheil. Even naar de buienradar kijken. De komende twee uren nog geen vuiltje aan de lucht.

De journalist in mij, zegt dat ik het eigenlijk over de structuurvisie van de gemeente Best, het centrumplan, inloop-inspraak en klankbordgroepen zou moeten hebben, maar zaterdag begint ook in het zuiden de schoolvakantie en ik geef er nu vast de brui aan.

Het valt mij op, dat nu het zoet en het zuur van de WK achter de rug zijn en we toe zijn aan de flauwe komkommers, de hondachtigen  een nogal dominante rol spelen. Nadat in Roosendaal een vos in een hangmat was gesignaleerd, kwam uit Australië – altijd is het een ver land – het bericht dat een hond zijn baas in diens bil had geschoten. Nauwelijks bekomen van de schrik hoorde ik op Radio 1 vertellen dat een hond, die bij 40 graden in een auto zat opgesloten, de omgeving alarmeerde met de claxon. Blijkbaar zijn honden tot alles in staat. Is het verhaal dat mijn vader me ooit vertelde dan toch waar? Weet je waarom honden aan elkaars achterste ruiken? Ze zijn op zoek naar de soortgenoot, die tijdens een algemene hondenvergadering het ontwerp voor een nieuwe hondengrondwet aan zijn gat afveegde.

Om het toch nog even over Best te hebben: Van een ondernemer hoorde ik eens, dat men bij de Kamer van Koophandel, als het over het kiezen van een bedrijfsnaam of slogan gaat, waarschuwt tegen een te frivool en al te voor de hand liggend gebruik van de dorpsnaam Best. Het risico van het opnieuw uitvinden van het wiel ligt op de loer. Woordspelen met Best is aan slijtage onderhevig. Vraag maar aan waarnemend burgemeester Kortmann.

Het kan allemaal wel zijn, maar de horecajongens die voor een culinair festijn het motto Best Lekker lanceerden, hadden natuurlijk groot gelijk. Best lekker bekt best. En de Koetshuistuin als locatie is een regelrechte vondst gebleken, al moesten sommigen daar natuurlijk woorspelig weer Kotshuistuin van maken. Ons dorp kon wel eens ‘n oppepper gebruiken, dus daar zijn we de plaatselijke cuisiniers en supermarketeers  dankbaar voor.

Waar ik heel erg hard om moest lachen, dat was een verzoek van een keurige inwoner aan de gemeente, om het Dijkpad (dat is het enkele jaren geleden royaal verbrede fietspad langs het kanaal naar Oirschot) open te stellen voor snorfietsen. Dat zijn van die brave rijwielen met hulpmotor, die niet harder dan 25 km mogen. Het tragi-komische zit ‘m hierin, dat bedoeld fietspad nu al illegaal volop wordt gebruikt door snelle brommers en scooters. Zoals bekend, maken wij tegenwoordig zelf onze regels. De gemeente sondeert intussen de opvatting van omwonenden over dit verzoek. Maar neemt Best hierover ook contact op met Oirschot? Ik vraag dit, want enkele jaren geleden werd dat fietspad ongecoördineerd in etappes verbreed.  Och mensen, breek me de bek niet open. En wacht daar zeker mee tot na de vakantie.

(Column Omroep Best, 14 juli 2010, 18:10 uur.)

PS Voor wie het allemaal niet gelooft, het kan nog fantastischer. Zie hier een NOSfilmpje van een eland in in een Noorse supermarkt.