Weer die privacy

Privacy is 'n goed ding, daar zal je mij verder niet over horen. Maar ik vind wel dat de eis tot privacy soms wat overdreven kan zijn. Je mag niet eens een foto met een auto erop publiceren, als het kenteken niet onleesbaar is gemaakt. Zulke dingen.

Andersom kan ook. Het kan je gebeuren, dat een redelijke wens tot bescherming van je privacy door een journalist, gesteund door zijn vakbond, wordt afgewezen op grond van nagestreefde 'betrouwbaarheid van informatie, die herleidbaar moet zijn naar de bron'. De betrokken journalist, Hans Matheeuwsen, die een boek schreef over de Herculesramp op vliegbasis Eindhoven in 1996, meent dat 'namen van brandweermensen, politie en hulpverleners het boek transparanter en persoonlijker maken'.

Matheeuwsen en zijn uitgever vinden twee hulpverleners, die bij de ramp in actie waren, tegenover zich. Zij hebben een kort geding tegen hem aangespannen, waarin zij eisen dat hun namen uit het boek worden verwijderd.

Ik vind de argumenten, op grond waarvan Hans Matheeuwsen het verzoek van de hand wijst niet echt sterk. Als journalist kan hij immers garant staan voor de betrouwbaarheid van zijn bronnen, zonder die met naam en toenaam weer te geven. Dat heeft met 'transparantie' geen donder te maken. En het verlangen, het boek daardoor 'persoonlijker' te maken is gewoon een kwestie van journalistieke stijlvoorkeur. Natuurlijk 'versterkt' zoiets het verhaal.

Ik zou niet graag 'n eurodubbeltje neertellen voor iedere door welk medium dan ook geïnterviewde persoon, wiens identiteit 'om privacyredenen' is verdoezeld. En het verschil met de 'Herculeskwestie' zie ik niet.

Zie ook: ED.nl