Statistisch gezien ben ik aan de beurt

NCRV-man Gerard van den Berg is nu ook al dood. Zes en zeventig. 'Precies volgens de statistiek, zeker als je meetelt dat hij journalist was (sterven iets eerder)' chat Sante Brun.
Met andere woorden, ik ben nu ook aan de beurt?
Sante: Statistisch gezien wel ja.

Daar eddet al.

Vandeweek op 'n middag, te voet op weg naar de bieb, meende ik al iets verdachts te voelen. Onder m'n schedeldak. Zal toch niet...als Michael Zeeman? Fraaiste omschrijving van diens heengaan kwam alweer van Sante: Zomaar opeens uitgewist. Maar nee, daarvoor heb ik vergeleken met hem te weinig hersens.

Maar ik zat er maar mooi mee.

Het was geen constante pijn, zoals bij een migraine. 's Avonds voor de tv kwam het om het uur terug. Maar ik kwam de nacht goed door (zoals ook nu valt te constateren) en de volgende dag heb ik het geloof ik nog één keer even gevoeld, nadat ik mezelf had toegesproken met: Komt ammel goed. Ook gedacht aan een mij bekende boer, die tot lijfspreuk (letterlijk) heeft gekozen: Wat vanzelf komt, gaat vanzelf weer weg.

Ik had ooit een hoofdredacteur die placht te zeggen: 'Niemand is onmisbaar'. Maar laat mijn gevoel van onmisbaarheid mij nu juist op de been houden. Wat 'n pretenties, wat 'n illusies. Het zij zo.

En: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Trouwens, als dit stukje maar niet zoiets is als de goden verzoeken. Nou, dat zien we dan wel.