Onafhankelijke journalistiek

De theatergroep De mug met de gouden tand, die ik – durf het woord bijna niet te gebruiken -  respecteer, komt op tv met wat heet een komische dramaserie over, wat eveneens heet, een kwaliteitskrant: Koppensnellers. Maar, geïnterviewd door de vpro gids, werpt scenarist Joan Nederlof de vraag op ‘hoe moet de onafhankelijke journalistiek overleven in tijden van digitalisering’. Ik viel zo ongeveer van mijn stoel.

Want wat is onafhankelijke journalistiek, dat wil zeggen journalistiek zonder last of ruggenspraak. Bedreven door lieden, die niet door uitgevers, lakeien van uitgevers, lezers met populaire voorkeuren en adverteerders in de nek worden geblazen.

Tot de ‘zegeningen’ van de digitalisering en het internet behoort – lang voordat verschijnselen als Facebook de kop opstaken – dat professionele journalisten in staat worden gesteld, zonder kostbare productiemiddelen hun werk te doen. Al dan niet om den brode.

Deze ontwikkelingen zijn nog lang niet uitgekristalliseerd. Neem maar eens de financiële middelen die nodig zijn om effectief als journalist te kunnen opereren. En ik geef toe, op dit  moment is ‘kwaliteitsjournalistiek’ - het koren nog niet zo gemakkelijk van het kaf te scheiden, maar onafhankelijke journalistiek expliciet verbinden aan de traditionele nieuwsmedia gaat mij net even te ver.

Ook zo ziek van het door die traditionelen commercieel uitmelken van de coronacrisis? Nou dan.