Nog maar kinderen

Als ik zo’n bericht lees in mijn Brabantse krant, over de 16-jarige jongen die zijn meisje, ook een kind nog want pas 15,  doodsteekt in de keuken van haar ouderlijk huis, dan word ik als menigeen door emoties besprongen. In mijn geval heeft dat vooral met herinneringen te maken en met gedachten over  de veranderingen van onze leefwereld sinds mijn jeugd.

Het meisje was leerlinge van het Onze Lieve Vrouwelyceum in Breda, meestal wat eufemistisch aangeduid als OLV, mijn school van weleer.

Een school destijds met afdelingen hbs a en b, mms (middelbare meisjesschool} en gymnasium. Er heerste een strenge discipline. Naast de rector was er een priester als moderator. Ik ben eens door een klasgenoot bij die man verklikt, omdat ik klungelig een ‘vies poppetje’ had getekend. Op carnavalsmaandag, als de optocht door de binnenstad trok, mochten we daar niet heen. Zongen we ‘alle scholen hebben vrij, behalve wij’, maar dat hielp niet. Daar zat de bisschop achter.

Het gymnasium uitgezonderd, hadden de jongens en meisjes gescheiden les en ook op de speelplaats had elke categorie z’n eigen terrein. (Het nam niet weg dat ik er zeer kortstondig mijn eerste scharrel had: Ria V., dat wil zeggen: naar huis brengen, vluchtig kusje en wegwezen.)

Zo anders, evenals Breda dat nu elk weekeinde feeststad is, vooral voor lui van boven de grote rivieren, inclusief vaak stevig uit de hand lopende knokpartijen.
Het meisje, om wie het lyceum nu rouwt (wat moet zo’n rector anders zeggen dan dat-ie geschokt is?) was met de jongen alleen thuis. De alleenstaande moeder was aan het werk.

Allemaal veranderingen. Wil ik terug naar vroeger? Welnee, ik denk alleen maar na.