Hart voor de patiënt? Ik begin zelf een ziekenhuis

Patiënt met hartritmestoornissen, één van de 800.000, heeft zich na een wachttijd van ‘n half jaar volgens het verstrekte boekje grondig voorbereid op een ingreep. Vanaf een bepaalde tijd niet meer eten en drinken, medicijnengebruik aanpassen. De mentale voorbereiding maar even buiten beschouwing gelaten. Dan komt om kwart over acht ‘s morgens vanuit het Eindhovense Catharinaziekenhuis, ‘hartcentrum van Nederland’, een allesbehalve bevrijdend telefoontje: ‘Teveel bedpersoneel heeft zich ziek gemeld.’ Weer verschuiven. Zeker een maand, want ‘dokter D. is hier niet zo vaak.’

Ziekmeldingen op de mildste nazomervrijdag van het jaar, met vooruitzicht op een nòg zomerser weekeinde. Ah! Is er nog controle aan huis? Zou me niet verwonderen, als ook daarop is bezuinigd. En, er wordt tegenwoordig toch zo veel met oproepkrachten gewerkt? Mag 'ziekte' voor een ziekenhuis een aanleiding zijn, om het hele dagprogramma op z'n kop te zetten? Wat? Te elimineren!

De dochter van de patiënt – de familieapp werkt razendsnel – roept: ‘Ik wil jou wel komen verzorgen,’ maar dat is natuurlijk galgenhumor. En de patiënt-zelf plant met een lankmoedigheid die aan blijmoedigheid grenst een aangename dagbesteding, ter compensatie. 

Maar weet de bestuursvoorzitter, de ceo, of hoe die ongetwijfeld fors betaalde bonzen ook mogen heten, van de gestroomlijnde gang van zaken in het gedurende enkele jaren grondig verbouwde en met dat hartcentrum uitgebreide hospitaal? Wie is hier anders verantwoordelijk?

Hartcentrum van Nederland, het is de patiënten/bezoekers tijdens de bouw ingehamerd met snorkende reclamefoto’s op de bouwschuttingen. Weten die bobo’s veel, hoe moeilijk het is, dit soort pretenties waar te maken. Ze zagen nog niet eens dat in de nieuw entreehal een vervelende trap was geconcipieerd, die na voltooiing van alarmlichtjes moest worden voorzien.

Ik begin zelf een ziekenhuis. Zonder koosnaampje als ‘t Cathrien.