Maastricht, zo internationaal

Stokstraat

---

Toeval bestaat niet, wordt wel eens gezegd. Maar ik vond het toch wel toevallig dat vriend Sante Brun vanuit zijn Zuidlimburgse stek met de Kruidvat Express in een ‘vervuilde’ trein naar Amersfoort reisde (en die stad in een stukje zijdelings vergelijkt met onder meer Maastricht), terwijl wij ons dezelfde zondag in redelijk niet vervuilde treinen met de ‘vrij-reizen-kaart’ naar de Limburgse hoofdstad begaven.

In Amersfoort was het koud, in Maastricht ‘het warmst van Nederland’. Je moest dan wel de zonzij opzoeken, of een terrasje met straalverwarming. Een beschrijving van Maastricht à la Sante van Amersfoort lijkt me tamelijk overbodig, zomin als een aansporing: ga d’r nou eens heen. Ook met fotograferen ben ik terughoudend, want iedereen heeft het toch allemaal allang gezien? Ofschoon het tamelijk uniek (voor ons) was, met de trein aan te komen en de lange ‘stationsstraat’ door Wyck af te lopen.

Het eerste wat opviel, was de ‘Engelse’ rotonde voor het station: een stip in het midden, pijlen eromheen en natuurlijk voorrangsdriehoeken. In GB werkt dat perfect, zodat ik me al vaak afgevraagd heb, waarom zo’n geïmproviseerd verkeersplein in ons land niet vaker wordt toegepast. Hoewel, bij geringe drukte rijden auto’s en fietsers ‘gewoon’ dwars door die stip – Nederlandse wan-discipline, zoals de ‘veiligheidscamera’ van de Maastrichter politie voortdurend kan waarnemen.

Toch onderstreept die ‘rotonde’ het internationale karakter van Maastricht, evenzeer als de Lijnbus naar de oudste stad van België, het Vlaamse Tongeren. (Er  zijn vergevorderde plannen voor een tramverbinding.)

Als ik een foto maak in de Stokstraat, doe ik dat met het oog op een vergelijking met die andere ‘internationale koopstraat’, de PC Hooft in Amsterdam. Mijn voorkeur laat zich gemakkelijk raden.  Hier valt mijn mond bij open, telkens weer. Die luxe winkels, met hun klassieke puien, zoals je ze in oude Europese steden zelfden meer  ziet. Sommige al meer dan een eeuw in dezelfde handen, wat zichtbaar is aan het schild Hofleverancier (een onderscheiding overigens, waaraan de nadrukkelijke voorwaarde is verbonden, niet aan het hof te leveren). Toch ontbreekt ook in de Stokstraat niet de liquidatieverkoop.

Het is koopzondag, dus druk in de Maastrichter binnenstad. Het wemelt er van de Duitsers en vooral Waalse Belgen, Luik is immers ook vlakbij. Vanaf dat verwarmde terras aanschouwen we de pantoffelparade, waarbij het opvalt dat de internationaliteit niet van de elegantie van de vrouwen valt af te lezen. ‘n Enkele uitzondering daargelaten. Maar, zeg nou zelf, wordt die van de dames op de Champs Elysée ook niet wat overdreven?

Verwacht dus van mij verder geen reisfolderachtige aanprijzingen, zeker niet sinds ik de Maastrichter kersenvlaai heb geproefd, verpakt als ze is in een envelop van slecht doorbakken deeg. Het etablissement in kwestie prijst zich aan als Bourgondisch. Daar valt dus best wat op af te dingen. Maar het is overal wat. zie de diepgevroren appeltaart die Sante Brun in Amersfoort op z’n bordje kreeg.