Klokgelui

Vanmorgen beluisterde ik in bed een podcast van het geschiedenisprogramma OVT, waarin Nelleke Noordervliet vanuit het Prinsenhof in Delft een van haar mooie columns voorlas. Aan het slot hoorde je, heel toepasselijk, een klok luiden, kennelijk van de kerk waarin de Oranjes begraven liggen.

In een vooraankondiging op Radio 1 laat een presentator van Vroege Vogels zich ontvallen, dat-ie geen idee heeft, wat voor weer het wordt. Beetje raar voor ‘n natuurprogramma, zeker als iedereen bezig is, zich te verbazen over, en te verheugen op uitzonderlijk hoge temperaturen voor eind oktober.

‘n Uurtje later sta ik op het balkon. De wind is naar het noordoosten gedraaid. Het is grijs en nevelig. Een buurman rijdt met zijn autootje door de straat en vergeet dat het daar 30 km/u is. De pastoor van de Odulphuskerk heeft op de knoppen gedrukt, waardoor alle drie de klokken gaan luiden. Alsof het ‘n hoogfeest is. De klanken verschuiven volgens een patroon, waarin een regelmaat zit, die je bij hand geluide klokken nooit zou horen.

Dit werpt mij terug in de tijd, naar toen ik een soortgelijk patroon waarnam vanuit mijn bed in het ouderlijk huis. Sommige dingen vergeet je nooit.