Juffrouw

In Franse overheidsdocumenten is de aanduiding mademoiselle (mejuffrouw) voortaan taboe. Nieuw wapenfeitje voor het ‘lokale’ feminisme. Door de bank genomen wordt dat woord trouwens in Frankrijk noch Belgiè (mamzel) meer gebruikt.

Bij ons kom je het woord juffrouw ook niet meer tegen, hooguit het gemeenzame om niet te zeggen liefkozende juf in de basisschool.

(Me)juffrouw, voorheen als Mej. opgenomen in de adressering van een brief, was tot – ik doe ‘n gooi – in de jaren zeventig van de vorige eeuw de aanduiding voor een ongetrouwde vrouw. Met de voortgang van de feministische beweging werd het steeds meer als neerbuigend ervaren, dus is de algemene aanspreektitel mevrouw. In principe ook van het kassameisje van de super. Ik spreek haar in elk geval al jaren op die manier aan.

´Mevrouw´ was trouwens in een wat verder verleden zeker niet weggelegd voor alle gehuwde dames. In de klassenmaatschappij van weleer, moest je minstens tot de gezeten burgerij behoren om daar voor in aanmerking te komen. Een vrouw uit het zogenaamde arbeidersmilieu was een juffrouw en bleef dat tot aan haar levenseinde.

O ja, als wij als kinderen een verjaarskaart kregen, stond daar altijd ‘jongeheer’ of ‘jongejuffrouw’ op. Heden ten dage wordt met jongeheer iets heel anders bedoeld, maar dat valt buiten het bestek van dit stukje.

(Lees ook Hugo Camps’ verdediging van het woord mademoiselle in De Morgen.)