Het onvermijdelijke gekrakeel

Een van de journaals, ik weet niet meer welk, plaatste de koningin en Wilders gisteravond en profil tegenover elkaar. Met die fotomontage was de situatie waarom het ging exact weergegeven.

Het staatshoofd, duidelijk tot het uiterste getergd, gaf een kamerlid, nota bene de gedoger van het zittende kabinet, lik op stuk. Dit heeft, zoals bekend, de afgelopen 24 uur geleid tot heel wat staatsrechtelijke beschouwingen, waar een – door meer dan een getrokken conclusie – met kop en schouders bovenuit stak: De Minister President had dit kunnen en moeten voorkomen. Door dat na te laten, geeft Rutte impliciet toe, dat de positie van de Koning in ons staatsbestel aan herziening toe is. De ironie wil dat de door de koningin inmiddels als opponent ‘erkende’ politicus dat laatste een en andermaal heeft betoogd.

Ik moet toegeven, na hiervan kennis te hebben genomen, dat ik gistermiddag iets te primair twitterde: ‘Het gezeur over die koninklijke hoofddoek gaat maar door’. Waarop mijn heel wat oudere broer reageerde: ‘Onze moeder zei altijd: niet reageren!’ Hij heeft natuurlijk volkomen gelijk, maar was het maar zo eenvoudig. Wilders en zijn trawanten spelen het steeds weer klaar, de aandacht op een zodanige manier naar zich toe te trekken, dat geen politicus, journalist of opiniemaker daar omheen kan.

Een typisch voorbeeld tref ik vanmorgen aan in een column van Sante Brun waarin het onder meer gaat over een uitgelekte e-mail, waarin een Limburgs PVV-statenlid, een PvdA-collega uitmaakt voor een ‘stuk uitgekotst halalvlees (maar dan van een Turks varken)’. Dat heeft geleid tot heel wat gekrakeel ook binnen de PVV. Schrijft Brun: ‘Zoals jullie weten heb ik me een aantal weken geleden voorgenomen de PVV en zijn fijne politici verder te negeren. Maar deze buitenkans laat ik me toch niet ontglippen.’

Hier zijn we dus nog niet mee klaar.