Journalistieke politiekers

Maandagmorgen kwam de benedenbuurvrouw me met uitgestoken hand tegemoet. Het kón nog, hoewel de Eerste Zondag na Driekoningen al was gepasseerd en het zalencentrum Prinsenhof al is gedecoreerd met een nieuw spandoek ‘Klompengat’. Aardige vrouw, trouwens, met leuke kleinkinderen. Had ik ooit best carnaval mee willen vieren.

Persoonlijk ervaar ik het uitbotten van de kastanjes langs het Dopveldenpad eerder als een teken van nieuwjaar, dan dat gedonder rond de eerste januari. Ik houd dat nauwlettend in de gaten, kan ik u verzekeren, evenals het periodieke beraad van pakweg tien man van de WSD-plantsoenendienst rond één plataan langs de vrije busbaan in Heivelden over de wijze waarop deze boom gesnoeid moet worden. Niet alleen vanwege deze mishandeling,  maar ook door het geworteld zijn in wat op z’n Bests koaje grond  heet, gaat het met deze plataan al even slecht als met de spin Sebastiaan.

Maar laat dit een jaar worden van positieve daden en minder gemopper. In het bijzonder de leden van de Bestse gemeenteraad, zou ik willen verzoeken, te doen waar ze voor zijn gekozen, namelijk besturen en beslissen en wat minder van hun frustraties blijk te geven in krantenartikelen. Want Joost Eerdmans, die tegenwoordig wethouder is in Capelle aan den IJssel en tevens presentator van Wakker Nederland, kan dan wel beweren dat journalistiek géén ambacht is, de staaltjes van zogenaamde burgerjournalistiek, die ook in deze regio ten beste worden gegeven, tonen het omgekeerde aan. Een hoogst merkwaardige ontwikkeling doet zich voor bij Omroep Brabant, waar de Commissaris der Koningin in een praatshow letterlijk fungeert als verslaggever. Dat programma begint dan ook met de mededeling dat het ‘mede mogelijk wordt gemaakt door de provincie Noord-Brabant’. Lachwekkend, als het niet om te huilen was.

Wat mij nog het meest verveelt, is de gebakken lucht die sommigen van onze politiekers serveren in krantenstukjes en zogenaamde columns, die hoofdzakelijk lijken te dienen om hun onmacht te verdoezelen en zichzelf op de borst te slaan. U mag, wat mij betreft, dit soort stukjes met gepast wantrouwen tot u nemen, of – misschien beter – ongelezen laten.

Graag ook wat minder foto’s van de huisfotograaf, waarop handen worden geschud, overeenkomsten worden ondertekend en dingen worden overhandigd. En, o ja, moge de Gemeentegids voor 2012 wat meer dynamiek op de omslag tonen, dan een holle fabriekspijp op een kaal veld vol onkruid.

Maar van nu af aan ga ook ik minder mopperen. Het is mij echt niet ontgaan dat eergisteren aan de Prinses Margrietlaan een vogeltje zat te fluiten.

(Radiocolumn, Omroep Best, 12.01.11)