Kijkbelasting

Onder bobo’s van de Publieke Omroep gaan nu weer stemmen  op tot herinvoering van het kijk- en luistergeld. Je moet toch wat, in de strijd om het voortbestaan?

Hoewel ik nu óók betaal, namelijk via de inkomstenbelasting, wil ik bij doorgaan van dit idee, wel precies weten waarvoor en voor wie ik betaal. Voor Pauw of voor Pow, voor Bolle Paul of voor Minimaxi? Laat ik het anders zeggen: dé Publieke Omroep bestaat voor mij niet. Er zijn zogenaamde niet-commerciële omroepen die desondanks tot onophoudelijke ergernis (Uit dat geluid!) uit de ruif  van de etherreclame vreten. Er is een NOS en er is een NRI (Dat heet toch zo hè? En wat is ook alweer het verschil?), er zijn pulpstations, zogenaamde zendgemachtigden, die zich letterlijk door de minister van cultuur laten knuffelen.

Afijn. Als je alle dood hout wegsnijdt, dan houd je enkele omroepen over, die mij iets te zeggen hebben en waar ik blindelings op zou afstemmen. Dat die overeind moeten blijven is evident. Dus: Kijkgeld terug? OK, maar dan moet ik kunnen aanwijzen naar wie mijn geld mag gaan. Wee hun gebeente als ze daarbij de transparantie vergeten. Aan de ellende van de Goede Doelen, die van onze rotcenten goede sier maken voor zichzelf, hebben we al meer dan genoeg.

En dan natuurlijk ook: weg met die reclame.