Het is wel een rommeltje

Rommelig is het wel, de toepassing van de regels tegen het virus – dat nog lang niet weg is en verhevigd kan terugkeren, zodat we de vakantie volgens het oude normaal wel kunnen vergeten.

Twee weken geleden al, ontbrak bij de door ons gefrequenteerde super het mannetje of vrouwtje dat de handgreep van het karretje ontsmette. Daar stond dan wel een spuitmiddel plus een rol keukenpapier klaar, maar wie maakte daar gebruik van en wie niet? Vervolgens was het weer nodig, het karretje met een munt te ontgrendelen zodat je kunt zeggen: terug bij af.

Voorbeeldig vond ik daarentegen de procedure bij de brillenman-die-niet-bestaat. Daar kreeg ik voor het eerst van m’n leven een mondkapje op. De mevrouw die mij hielp bediende het pc-toetsenbord met handschoenen en op het intoetsen van de  pin hadden ze iets heel handigs verzonnen: een balpen in cellofaan. Tja, daar kan een supermarkt natuurlijk niet aan beginnen.

En dan de APK-keuring. Van alles geregeld zoals het hoort. Buiten wachten (wat lang niet iedereen doet), niet met je handen op de balie, wc gesloten.  Maar de keurmeesters gaan – noodzakelijkerwijs – wel in je auto zitten. Ontsmetten zoals bij de rijscholen is er niet bij.

Er zijn heel wat redenen te bedenken  om, als ik jonger was, naar Zweden te verhuizen, maar nu even niet. Er  zijn echter ook redenen om een betiteling van onze lock down in afbraak als ‘slim’ maar gauw te laten schieten. Mary Fiers had groot gelijk toen zij onlangs in haar column op Innovations Origins pleitte voor meer Nederlandse bescheidenheid.

Een rommeltje? Vraag dat anders maar eens aan de toerwagen-ondernemingen. die het onderscheid van het OV niet snappen. Een neef van mij twitterde gisteren: ‘Noem je café Het Vliegtuig, dan mogen er 300 mensen binnen.’