Koning

Je hoeft geen monarchist te zijn, om Willem Alexander te bewonderen om zijn toespraak bij de dodenherdenking op de Dam. Iemand in mijn omgeving vroeg zich  af, ‘wie dat voor hem geschreven zou hebben,’ waarop ik reageerde: hij heeft al eerder aangetoond, over diepgang te beschikken.

En die opmerking over zijn overgrootmoeder en haar nagenoeg zwijgen over de Jodenvervolging  is echt niet gedicteerd.

De speech is uniek genoemd, ‘omdat nog nooit een staatshoofd bij de dodenherdenking het woord heeft gevoerd’. Maar het unieke zit bij mij in de wijze waarop deze Oranje het moderne koningschap – vooruit, ‘n tikkeltje contradictio in terminis - vorm geeft.

Natuurlijk is er weer azijnpisserij. Zo’n Marcel van Roosmalen, die de rubriek Druktemakers van De Nieuws BV op Radio 1 pleegt in te vullen met een grafstem, ging geheel voorbij aan het feit dat een Oranjevorst voor het eerst een van zijn voorgangers kritiseerde. Het was hem te ‘omfloerst’. Ah. Hier heb ik al teveel woorden aan vuil gemaakt.

De Koning zij daarentegen geloofd en geprezen.