Telefoontjesliefde

Ik begin deze column met het citeren van een versje dat ik eerder deze week op mijn website heb gezet:

de tiener had een meisje

en vroeg haar voor 'n ijsje

maar de liefde was niet gewoon

liep slechts via de telefoon

weg was opeens het meisje

Ik hoop dat het overkomt. Zo niet, dan heb ik nog wel wat meer aanwijzingen achter de hand, dat het leven van miljoenen mensen weliswaar wordt beheerst door het onophoudelijk gebruik van de smartphone (eventueel op een onverlichte fiets in het duister) maar dat dit niet het echte leven is. Een van de redenen om te hopen dat aan die verslaving aan het mini toetsenbord ooit een einde zal komen.

Ach, zo'n mislukte virtuele kalverliefde, we weten allemaal dat het overkomelijk is en dat die jongen ooit wel – maar dan op levensechte manier - de ware zal tegen komen. Echter, ik ken een vrouw van 28, die buitengewoon rap-rap-rap is met dat scherm-toetsenbordje. Nu heeft die vrouw als kind van gescheiden ouders en gezegend met enkele zogenaamde halfzusjes een best wel moeilijke jeugd gehad. Min of meer verguisd door haar moeder, haar stiefvader en die zusjes. De laatste werden bij voorbeeld door Sinterklaas bedacht met luxe cadeaus, terwijl de vrouw over wie ik het heb werd afgescheept met iets onnozels. Ik noem dat hartverscheurend.

Het ligt echt niet aan die versmade dochter. Ze is ook niet rancuneus. Dus deed ze via WhatsApp een poging tot toenadering richting die halfzusjes. 'Zullen we het contact herstellen?' Iets in die geest. Benieuwd naar het resultaat? Tik-tik-tik, een botte afwijzing via het telefoontje/ Einde verhaal. Voorlopig, mag ik hopen. Want ik zat tijdens een kerstbrunch toevallig naast die gesmade jonge vrouw en zei terloops en in het algemeen tegen haar: telefoontjes zijn een slecht communicatiemiddel voor essentiële zaken van het leven.

Of het is overgekomen, zal de toekomst wellicht uitwijzen.