Van arts naar loket?

Kostenbeheersing in de zorg is een kwestie van gezond verstand, denk ik wel eens, maar dat is natuurlijk naïef gedacht. Hoewel, ik ken iemand met een chronische ziekte, van wie de verzekeraar elk jaar eist, aan de huisarts te vragen om een schriftelijke verklaring over de noodzaak van een bepaald hulpmiddel. Terwijl de permanente noodzaak dus evident is. Wittewadakost zeggen ze dan in Brabant.

In de gemeente Eindhoven mag de politiek nu haar tanden stuk bijten over een ideetje van een extern adviesbureau met de obscure naam PPRC (sorry, maar dit soort afkortingen wekt altijd mijn wantrouwen) om verwijzingen door de huisarts naar een specialist in handen te leggen van, u leest het goed, een loket. Althans een nog nader te bepalen gemeentelijke instantie daarachter. Dit onder het motto 'wie betaalt bepaalt'.

Ik schrijf dit stukje voordat een commissie uit de Eindhovense gemeenteraad zich als eerste over het voorstel beraadt. Volgens het Eindhovens Dagblad heeft het D66-raadslid Betty van Geel daarop al een voorschot genomen met de constatering dat doorverwijzing 'een recht' van de arts is. Precies, met de toevoeging mijnerzijds dat hier tevens sprake is van 'een recht van de patiënt', die niet voor niets een vertrouwensrelatie met zijn dokter heeft.

Nu is die PPRC (het adviesbureau dus) niet voor één gat te vangen. Althans denkt dat. Lont ruikend, dat de artsen, wat ik natuurlijk hoop en verwacht, er niet in zullen trappen, voert het als alternatief aan: de arts blijft verwijzen, maar er volgt controle door de gemeente. Toch weer dat loket dus en ook hier de rechten van dokter en patiënt uitgekleed.

Hoewel ook randgemeente Best met externe adviesbureaus werkt, ben ik stiekem blij dat ik daar nog steeds woon en niet in de gemeente Eindhoven.