Bij de ochtendactualiteiten op de radio (npo of bnr, ik weet het niet meer want ik schakel nogal eens tussen die zenders) bevond zich de bestuursvoorzitter van een ziekenhuis met de onthutsende mededeling dat ‘zijn’ winstmarge ergens tussen de 1 en 2 procent moet liggen. Dit uiteraard in verband met de onderbetaling van het daarom stakende personeel. Vraag nou door man, dacht ik maar de interviewende journalist begon over de winsten van de zorgverzekeraars.
De vraag die bij mij op de lippen lag was natuurlijk, wat daar aan te doen. ‘n Beetje onderneming heeft daar een antwoord op dat bij de hospitalen natuurlijk niet im Frage is: snoeien in het personeelsbestand (Tata Steel!). Laten we dus maar eens te rade gaan bij een ervaringsdeskundige, ofwel een ex-patiënt.
Die zegt: ‘Ik denk dat er onder het mom van hygiëne in die ziekenhuizen veel te veel wordt weggegooid in plaats van hergebruikt.’ Ze toont mij enkele plastic zakjes, gevuld met natte washandjes. ‘Daar wordt er één uitgehaald en als de patiënt naar huis gaat, verdwijnt de rest in de kliko. Ik noem maar wat, hoor. De armoe in een Frans ziekenhuis, waarin ik eens verbleef – gaten in de gordijnen, handdoeken van thuis meenemen, eten wat de pot schaft – is natuurlijk een ander uiterste, maar mag het hier wat minder?’
En dan, voeg ik eraan toe, die kennelijk onstuitbare drang naar design en de ogen uitstekende vormgeving. Soberheid is kennelijk een kwalijke eigenschap. Het inkomen van de bestuurders laat ik maar buiten beschouwing; weet er te weinig van. Maar er zijn genoeg aanwijzingen zichtbaar van een zekere luxe in ziekenhuizen, die doen denken: zet je financiële beleid maar eens stevig op de helling.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten