Waterlanders

Hoe ouder hoe sentimenteler. Ik merk het aan mezelf. Bij het minste of geringste schiet ik vol. Het heeft ongetwijfeld met de herinneringen te maken. Laat ik eens 'n woord gebruiken dat totaal vergeten is, zoals Guus Kuijer – ook een oude man – dat tegenwoordig regelmatig op Twitter doet: waterlanders. Wat dit betreft was het 't weekje wel: D-Day 75 jaar geleden.

Die laatste vijfhonderd veteranen, Amerikanen. Britten, Canadezen, allen boven de negentig, gebogen schuifelend of in hun rolstoelen aan de Normandische stranden, ze hadden ons meer te zeggen dan de al dan niet nieuwbakken autoriteiten met hun vlagvertoon. 'Ik ben geen held,' bij voorbeeld, 'daarvoor is het te gruwelijk wat er is gebeurd.' Of, luister want niemand heeft meer recht van spreken: 'Die Brexit is een schande.'

Verpletterend vond ik de reportage van Een Vandaag, dat de 93-jarige Amerikaan Francis Resta volgde naar de zo mooi door de Limburgers onderhouden begraafplaats Margraten, waar hij snikkend de hand legde op het grafkruis van een strijdmakker.

Eerder die dag had ik de song We'll meet again opgezocht, het lied waarmee de inmiddels 102-jarige Engelse Vera Lynn zich tot de sweetheart of the forces maakte. (De laatste keer dat zij Nederland bezocht, werd zij met de egards die haar toekomen ontvangen door Mies Bouwman). Het refrein van het lied werd uit volle borst meegezongen door de soldaten voor wie zij optrad.

Zo echt. Je moet wel keihard zijn, als je daar geen brok van in de keel krijgt. En ja, 'n jaartje ouder.