Duiding is iets anders dan duidelijkheid

‘Hoe het ongeluk is kunnen gebeuren is nog niet duidelijk.’ Hoe vaak zullen we dat nog moeten horen of lezen. En daarna lees of hoor je er nooit meer iets over. Of het zou over de chaos moeten gaan bij Luik, waar een Nederlandse trucker een ‘geel hesje’ doodreed en de politie de verkeerde man oppakte. ‘Blunder!’

Je kunt er de wekker op zetten, de filemeldingen in de ochtendspits waarbij ongelukken terloops en routinematig als oorzaak worden genoemd. Vanmorgen: ‘auto over de kop bij Oudenrijn.’ Aangezien files met tijdverlies van een half uur of langer miljoenen schade opleveren, wil ik details horen, is het niet direct dan toch achteraf. Hetzelfde geldt voor al die kapotte vrachtauto’s die volledige wegafsluitingen tot gevolg hebben. Van wie zijn die? Roemenen? Polen? Ik zit hier niet te stigmatiseren, want die buitenlandse chauffeurs – vaak voor een habbekrats ingehuurd door Nederlandse ondernemingen – zijn de laatste tijd regelmatig negatief in het nieuws. Hoe is de staat van onderhoud van die stilgevallen vrachtauto’s?

Het is lang geleden dat een verkeersongeluk verslaggevers en fotografen deden uitrukken; daar valt natuurlijk niet meer aan de beginnen. Het (incomplete) politiebericht, vaak ook al op Twitter geplaatst, moet volstaan. Maar daar betaal ik de krant niet voor. De dagbladjournalistiek denkt bij de hedendaagse snelle omloop van het nieuws via elektronische media dat het accent op duiding moet liggen. Maar dat is iets anders dan primaire duidelijkheid. Ontbreekt die, dan prijzen de reguliere media zich uit de markt.