Volgens het boekje

Waar ik nou echt pissig van kan worden (op het hedendaags woordgebruik hoop ik binnenkort nog eens terug te komen) is die eeuwige woordvoerder, nu weer die van de politie naar aanleiding van de weerbaarheid van ouderen, geuit na de gruwelijke mishandeling van een 85-jarige vrouw in de vooravond in het Eindhovense stadsdeel Woensel.
Het Eindhovens Dagblad wijdt er terecht een voorpagina-verhaal aan. Die weerbaarheid komt tot uiting in de mededeling ‘Laat ze maar komen, ik heb een vleesmes bij de voordeur’ van een leeftijdgenoot. En: ‘Ik weet waar ik moet schoppen, zegt een dame met vervaarlijke twinkeling in haar ogen.’ Valt er, ondanks de ernst van de aanleiding, aan de ontbijttafel tenminste nog eens te lachen.
Maar dan die woordvoerder, die uit z’n hoofd het instructieboekje van de politie weet te citeren: ‘Het is volstrekt normaal dat deze groep zich verdedigt. Wanneer mensen zich in de emotie fysiek verzetten is dat te begrijpen, maar wij zullen nooit adviseren geweld te gebruiken.’
Ik wil geen woordvoerder. Ik wil de korpschef, temeer daar de ouderen volgens de krant precies weten, waar het in Woensel aan schort: ‘Er zijn veel klachten over Woensel. Wekelijks sneuvelen hier winkelruiten, politie is er zelden te zien.’
Met de groeten van alle boventalligen…eh niet  verwarde mensen van boven de tachtig.