Grenzen

Aan sommige gebeurtenissen die in de krant – terecht - breed worden uitgemeten, weet ik niets toe te voegen. Gelukkig maar, hoor ik de lezer van dit soort stukjes denken. Teveel meningen en meninkjes. Zelfs een lunchrubriek op radio 1 als De Nieuws BV, kon beter Meningen BV heten; voor zover de muziek niet al te aanwezig is. Als ik 'maar eerst…’ hoor, weet ik het al. Het is een vorm van hobbyisme. Er zijn grenzen.

Grenzen. Is dat zo? Het betekent hier dat er normen zijn, sociaal gedrag, dingen die je doet; andere die je wel uit je lijf laat. Als het goed is, heb je dat van je ouders geleerd, of/en van school. Sommigen verwijzen in dit geval ook wel naar het het inmiddels uitgegumde geloof – in wat dan ook – dat verboden en geboden duidelijk op een rijtje zette. Versta me goed, ik pleit hier niet voor restauratie. Wel voor een vervangende vorm van houvast over wat kan en niet kan. Het liefst voordat het straffen begint.

Twee voorvallen in het afgelopen weekeinde zetten mij aan tot deze gedachten: Op de A58 gebeurde een zwaar ongeluk, waarbij mensen bekneld kwamen te zitten en pogingen werden gedaan tot reanimatie. Tot verbijstering van de hulpverleners begonnen automobilisten te filmen; sommigen zetten daarvoor zelfs hun voertuig stil, met bijna meer ongelukken als gevolg. Vermanende politiewoorden werden beantwoord met arrogante blikken van ‘ik doe waar ik zin in heb’. Verder commentaar overbodig, inderdaad.

In Scheveningen werd een bruidegom op zijn trouwdag, na sussende woorden bij een ruzie, het ziekenhuis in geslagen. Huwelijksreis geannuleerd. Drugs maken de lontjes wel heel erg kort. Of er in dit geval ook gefilmd is, weet ik niet; zou best kunnen.

Een psycholoog zag het verband tussen dat niet te stuiten gefilm en gefotografeer: de obsessie voor dat telefoontje. De nieuwe volksziekte. Mocht-ie dat wel zeggen? Want bemoei je met je eige.