De wet van Murphy in de praktijk

Zaterdag hadden we een pechdag. De wet van Murphy, door oud-collega Niels Swinkels ooit ‘de wet van de eeuwig durende ellende’ genoemd, in praktijk.
De opsomming zal ik de lezer/luisteraar besparen, behalve dan dat ons voor
€ 48,50 op een pretentieus terras aan een namaakven in Oisterwijk een smakeloze lunch werd geserveerd.

De climax kwam op weg naar huis. Op de 60 km-weg die Scheibaan heet, mondt een verhard fietspad uit, Met verkeersbord en haaientanden is, aangegeven – zo bleek acheraf - dat dit een voorrangssituatie is. Bij het passeren zag Levensmaatje een wielrenner op sprintsnelheid op ons afkomen; ik had als autobestuurder mijn blik uiteraard vooruit gericht. Een klap. De fietser raakte de auto nog net rechtsachter, viel en bleef liggen. Ik zag dat in mijn spiegel en manoeuvreerde de auto naar de berm. De man stond al weer snel overeind en was omringd door mensen die, naar ze zeiden, wel wat hadden gehoord maar niets gezien.

Verwarring. De wielrenner, die licht gewond was, sprak een onverstaanbare taal en geen Engels. Zijn fiets had wat averij opgelopen. Uit zijn houding bleek onbegrip, ook over de schuldvraag. Ik heb het zadel van zijn fiets ‘n tijdje vastgehouden, totdat duidelijk was dat ook hij de zaak netjes afgehandeld wilde hebben. De omstanders stelden zich opvallend hulpvaardig op; een hunner haalde een EHBO-doos op en behandelde de enkel van het slachtoffer met een spray.

Toch 112 gebeld en doorverbonden naar de politie, die ‘probeerde zo snel mogelijk te komen’. Intussen toch maar het Europees Schadeformulier erbij gehaald. ‘Blijf kalm, word vooral niet boos’ etc. Niet aan de orde. De fietser bleek een Roemeen te zijn, die – vingen we op – bij een vleesbedrijf in Boxtel werkt en met zijn gezin op een camping in OIsterwijk verblijft. Die familie verscheen na verloop van tijd op het toneel. Het zoontje zit op de basisschool en bleek in staat, fier als tolk op te treden. De wederpartij is alleen tegen ziektekosten verzekerd, heeft auto noch rijbewijs.. Maar het kwam voor 80 procent goed.

Wel vroeg de wielrenner nog zichtbaar ongerust of hij moest betalen. Dat hoeft hij niet. Mijn vaste monteur keek maandag naar de schade aan de zeven jaar oude auto  en adviseerde een  cosmetisch doe-het-zelf-herstel. Twee lichte deuken zullen aan het ongeval herinneren.

Valt er nog iets van een moraal aan deze gebeurtenis te ontlenen? Dat denk ik wel. Als Europeaan hoeft deze Roemeen geen inburgeringscursus (overigens hier te lande geen daverend succes)  te volgen. Maar enige scholing in deelname als fietser aan het Nederlandse verkeer zou niet onwelkom zijn. En Oisterwijk zou ter plaatse iets ter waarschuwing van het autoverkeer op de Scheibaan kunnen doen; het barst daar immers van de recreanten.

En de politie? Die moest uit Tilburg komen en had het te druk. We kregen achteraf wel keurig een telefoontje. Wellicht zouden we in dit geval een beroep kunnen doen op het Waarborgfonds, opperde de agent. Niet dus. Dat fonds treedt volgens mijn verzekering niet op bij een fietsongeluk.