Sjoemelen en de grenzen opzoeken

Het sjoemelen en graaien gaat onverminderd door, dus is het de kunst, zoveel mogelijk boven water te krijgen.
Ik sprak deze week een ZZP-er van diep in de veertig, die met pijn en moeite van de ene opdracht naar de andere hopt. In mei is het voor hem weer even afgelopen. Zijn visie op het hedendaagse kantoorleven is weinig opwekkend. Het is ieder voor zich en god voor ons allen. Een ratrace, waarbij je ogen op je rug moet hebben, teneinde te voorkomen dat je een oor aan genaaid wordt. Wie denkt, het met normaal, integer opereren te redden, trekt onherroepelijk aan het kortste eind.
Slim zijn is dus de boodschap maar sommigen verwarren dit met de boel regelrecht belazeren. Op de economiepagina van het ED lees ik vandaag een verhaal over een accountant die door de curator van een failliet bedrijf wordt verdacht van paulianeus handelen. Dit woord is gefabriceerd vanuit een latijns-juridische term (actio pauliana) en die kan wellicht het best worden vertaald in ‘frauduleus handelen met voorkennis’. De accountant zou vlak voor het faillissement bijna zes ton naar ‘een veilige plek’ hebben weggesluisd. Dat zit hem niet glad want de curator is natuurlijk van plan dat geld terug te halen.
Net goed. Zie de beginzin van dit stukje. Wie denkt, de zaak ongestraft te kunnen tillen, verdient een lesje. Wat zeg ik? Een douw.
Maar lijkt dit een duidelijk geval van fraude, er zijn er ook die denken binnen te raken, door de grenzen van wat mag en niet mag op te zoeken. Zij hebben geen boodschap aan welke ethiek dan ook en zijn bereid grijnzend voor microfoon of camera te roepen dat ze brandschoon zijn, terwijl  ze met hun gedrag op z’n minst vragen oproepen.
Zo’n geval van ‘wie doet me wat’ is Jeroen Pauw, een journalist met een bv, die met behulp van het hem ter beschikking staande medium plus redactionele organisatie een onvoorstelbaar machtige positie inneemt, ministers doet opdraven, BN-ers maakt en breekt en dat ook nog eens doet op een kwajongensachtige manier. Zo’n man is zo hoog gevallen, dat hij er geen been in ziet, mensen als Bram Moszkowicz (ook zo iemand, trouwens die grenzen opzoekt én overschrijdt) en Femke Halsema van professioneel advies te dienen en de volgende dag voor de zoveelste keer aan zijn tafel te ontvangen. Over het gemeenschapsgeld dat de man hiervoor maandelijks toucheert, wil ik het verder niet hebben. Vakwerk moet goed betaald worden.
Vakwerk? Professioneel? ‘Kunt u ze dan nog wel kritisch interviewen,’ werd Pauw deze week in het radioprogramma Lunch gevraagd.
‘Natuurlijk wel.’
‘O. Dank u, dat u ons even te woord hebt willen staan.’