Ze kunnen me de bultrug op

In de loop van het weekeinde welde het in me op: wanneer is dat nou onderhand eens afgelopen met die bultrug op het wad? En waarachtig, mijn wens ging van de ene minuut op de andere in vervulling. Johannes, zoals-ie inmiddels was gedoopt, gaf de geest.

Wat was er dan mis met die massale aandacht voor de zieltogende walvis? Kort samengevat: laat de natuur toch gewoon z’n werk doen.

Wat hier gebeurde was de complete hysterie, compleet in die zin dat de zelfbenoemde redders met even veel agressie werden benaderd als scheidsrechters, grensrechters, politiemensen, ambulancepersoneel, treinconducteurs, buschauffeurs en andere openbare dienstverleners.

Zo’n Lenie ‘t Hart bovendien, die maar niet kan scheiden van de aandacht die zij een leven lang heeft weten te trekken met haar zeehondjesgedoe, smijt dan nog even olie op het vuur door haar super deskundigheid tegenover het zogenaamde amateurisme van de beroepsredders te stellen. En ze krijgt de media nog achter zich ook. Want ja, het is Lenie hè? En Lenie mag dan onder biologen omstreden zijn, ze is niet alleen een BN-er, ze is ook nog geliefd, om wat ze voor die huilhondjes met hun smartelijke ogen doet.

Ze kunnen me de bultrug op, allemaal.

Waren er geen andere zaken om ons over op te winden? Ik dacht van wel. Al was het alleen nog maar het feit dat je het professionele oorlogstuig, waarmee in de VS ‘even’ 26 mensen zijn gedood, voor minder dan de prijs van een I-pad kunt aanschaffen.