Even appelen halen

Weer es even terug naar de ‘goeie ouwe tijd’ oftewel de tijd van ‘Even appelen halen’.

Verklaar u nader.

Mijn collega en leeftijdgenoot Jan Keunen, die net als ik het journaleren niet kan laten en nog steeds in Oirschot een correspondentschap voor het ED uitoefent, heeft vandaag een verhaal over het plan, op de grond van de voormalige Bongerd aan de Spoordonkseweg een groot zorgcentrum voor dementerende ouderen te bouwen.

De Bongerd (boomgaard) was eertijds een fruitkwekerij – er rest slechts een afgebrande schuur – die letterlijk aan de weg timmerde met een groot bord: ‘Even appelen halen’. Weer een andere generatiegenoot, die destijds in mijn team van streekjournalisten werkte, overkwam daar het volgende.

De landelijke verkeersdienst van de politie opereerde toen nog op de autosnelwegen met witte Porsches. De perfecte verwerkelijking van een jongensdroom: met witte kapjes op het hoofd snelheidsduivels achterna zitten – of kleinere verkeerszondaars op een hoffelijke manier (‘de politie is je vriend’) terecht wijzen. Die kerels moesten natuurlijk af en toe de snelweg af, bij voorbeeld tussen de middag om te gaan chinezen.

Op zo’n moment verliet een Porsche het erf van De Bongerd, terwijl  de inzittenden de daad bij het woord hadden gevoerd en bij wijze van voorgerecht een appel zaten te kluiven. Mijn collega reed ‘n tijdje achter hen en kreeg pas in de gaten, wat de agenten aan het doen waren toen een van hen het klokhuis van zijn appel met een zwierige zwaai het Oirschotse luchtruim in gooide.

Je zit bij de vliegende brigade of niet.