Grijs

De koper van witlof is grijs, las ik ergens. Daar moet Het Produktschap nodig want aan doen, vindt het, want anders sterft met het grijs, de witlof uit.

Als kind had ik ook een hardgrondige hekel aan witlof, dat toen trouwens nog Brussels lof heette. Witlof is het verbleekte blad van de cichoreiplant, die tot in het midden van de vorige eeuw werd gebruikt als smaakoppepper van – en zelfs als surrogaat voor koffie. Vandaar dat bittere dat ik nu, grijs geworden, zo lekker vind van witlof, rauw, als salade, of gekookt. Met witlof kun je trouwens van alles doen, al dan niet in de oven. Even googlen voor ‘t koken, zou ik zeggen.

Maar gruwelijk vond ik het dus, als kind. Erger nog dan gekookte worteltjes, waarvan ik de zoetige smaak nog steeds niet echt kan waarderen. Met spruitjes heb ik nooit enige moeite gehad, behalve dan met ‘de geur van een niet-Indisch pension’ die er aan kleefde; die je opsnoof als je in zo’n burgelijk huis aan de Baronielaan in Breda, de trap beklom naar de bijles van de single wiskundeleraar.

Toch is Brussels lof volgens mij er de oorzaak van, dat ik op de vraag, ‘wat wil je eten’, in principe antwoord: ik vind álles goed. Want wij moesten alles eten van  ons moeder, onder het motto ‘bitter in de mond maakt het hart gezond’.