Kruis

Peter van Straaten is altijd een tekenaar geweest die de grenzen opzocht. Zoals het betaamt. Een kunstenaar die daarvoor terugschrikt, brengt het meestal niet ver. Of het altijd even betamelijk was, wat hij produceerde, is een kwestie van smaak. Ik had er tot dusver nooit problemen  mee, al vond ik wel dat de tekenaar zich vaak herhaalde.

Deze week ontving Van Straaten de Inktspotprijs voor  de beste politieke tekening van 2010. Zonder hem dat te misgunnen, wil ik andermaal (dus niet voor het eerst) vaststellen, dat het beste van dit of van dat niet bestaat. Daarvoor is de selectie van eventueel in aanmerking komende objecten te afhankelijk van toevalligheden.

Maar laten we het eens over de bekroonde tekening-zelf hebben. Al dagen ben ik zoekende naar de bewoordingen, die mijn gevoel van afwijzing het best kunnen weergeven. Tot ik kennis nam van een stuk van Trouw-columnist Sylvain Ephimenco, zich noemende ‘ongeschonden oud-misdienaar’. Collega, kan ik wel zeggen.

Zijn interpretatie van de prent komt er op neer dat hier niet wordt afgerekend met de misdrijven van bedienaren van de r.-k. kerk, maar dat door gebruik van het kruis met corpus Christi de integriteit van de gelovige wordt aangetast. Hier is nu eens niet in de eerste plaats de goede smaak in het geding, maar wordt een grens overschreden die, aldus Ephimenco, bij andere religies onmiddellijk zou leiden tot drastische maatregelen ter beveiliging van de auteur.

Het gaat er niet om of je zelf (nog) gelovig bent, het is gewoon een kwestie van zindelijk denken. En kom me in godsnaam nu niet weer met de vrijheid van meningsuiting aan.