donderdag 27 februari 2020

Was die reclame nog maar eens leuk

Wanneer de beperking van de STER-reclame, waarop het kabinet al ik weet niet hoe lang studeert, een feit wordt, blijft afwachten. Tot dan dempen wij standaard het geluid van de tv of spoelen –bij een opname- door. Dat doen we eveneens bij al die vervelende aankondigingen van de NPO, die ook qua lengte toenemen in tal en last. Zelfs het NOS Journaal vindt dat nodig.

Het gevoel voor humor van die reclamemakers houdt trouwens niet over. Wanneer konden we voor het laatst nog eens lachen, zoals bij  de archeologen die aan het gebit in een opgegraven schedel konden zien dat  bierdrinkers in lang vervlogen tijden hun flesje Dommelsch al met hun tanden openden.

Ergernis nummer 1 bieden trouwens al die leveranciers van brillen en hoortoestellen. Vanwege de frequentie die na de aansporingen tot  het ‘profiteren’ van de  ziekenkosten-vergoeding in elk najaar echt niet mindert. Het komt mij trouwens voor dat sommigen een ongeschreven (?) ethische code schenden: S1 beweert dat je beter iets bij haar kan kopen dan bij S2  Dan toch maar liever Ajaaj-jippie-jippie-jee, die nooit korting geeft of actie voert, want ‘gegarandeerd altijd het goedkoopst’ is. Hoe weet ik dat zonder tv-geluid? Is radio-reclame.

Humor? Leuk concurreren is wel degelijk mogelijk. In de jaren vijftig (!) van de vorige eeuw hadden we nog heel veel dagbladen. Eén ervan was de r.-k De Tijd. Dat voerde de slagzin Gun U De Tijd en zette dat op een reclamebord langs de spoorlijn even buiten Amsterdam. Na ‘n poosje verscheen daarnaast een paneel met: ‘om het Algemeen Handelsblad te lezen’.

zaterdag 22 februari 2020

Kranten in het rood

Regionale dagbladen in het noorden, als de Leeuwarder Courant, Dagblad van het Noorden (Groningen) en het christelijke Friesch Dagblad zitten al jaren diep in de rode cijfers. Niets qua nieuw verdienmodel helpt; ontslagen zijn al aangekondigd.

Bert van Slooten, bekend radiojournalist, tegenwoordig gestationeerd in Brussel, twittert: ‘Beetje gekke oproep maar neem een abonnement op de @lc_nl of @dvhn_nl Goede journalistieke producten. Koop vandaag gewoon de zaterdagkrant. Nieuws is niet gratis.’

Een opkoper ligt op de loer, hoewel… 1.) hoe ver gaat die animo als je de ontboezemingen leest van dagbladjournalisten over de onontkoombaarheid van verdere digitalisering 2.) een voor de hand liggende kandidaat als Persgroep NL heeft al ongeveer driekwart van de Nederlandse dagbladwereld in handen. De verschraling van de nieuwsvoorziening gaat – afgezien van internet – steeds verder, inclusief de overname door grote uitgevers van plaatselijke huis-aan-huis-bladen.

Ik heb heimwee naar mijn  Friese tijd, toen daar liefst vijf dagbladen opereerden, al waren ze niet alle echt zelfstandig. De Leeuwarder Courant is een van de oudste dagbladen van ons land en heeft op het gebied van regionale journalistiek, zeker in de afgelopen eeuw, een voortrekkersrol vervuld.

zondag 16 februari 2020

Het hopeloze gevecht tegen plastic

We kennen het allemaal: het hopeloze gevecht tegen het plastic. De stranden van Schiermonnikoog, na het in zee kieperen van een aantal containers, vorig jaar. Nu weer de Biesbosch. Nadat het water vorige week donderdag in de ‘bergpolder’ Noordwaard (6000 voetbalvelden groot) begon te zakken, kwamen ontstellende hoeveelheden plastic, aangevoerd door de rivieren, bloot te liggen.

Het ziet er hopeloos uit, dat gevecht tegen het plastic. Het lijkt of er geen verpakkingen meer mogelijk zijn zonder kwistig gebruik van dat spul. In ons huishouden vullen wij makkelijk in twee weken (de periode waarin het wachten is op de volgende ophaalsessie) een flinke zak. Soms is het nodig – bij voorbeeld na een verjaardagsfeestje – een tweede exemplaar in gebruik te nemen.

Niet zonder schuldgevoel gooi ik wel eens een snipper plastic bij het restafval, wetend dat voor deze categorie afval nog steeds geen afdoende oplossing is gevonden.

Over oplossingen gesproken, andere dan die van de jongen die plastic soep op oceanen met dammetjes bijeen probeert te vegen, een initiatief waarvan je weinig meer hoort, moet ook dit probleem niet aangepakt worden bij de bron? Bij de fabrikanten van onder meer voedselwaar dus. Een plasticverbod? Het lijkt een onmogelijke eis, die onmeetbaar veel geld kost. Maar geldt dat niet voor alle onvermijdbaar geachte maatregelen die gericht zijn op het behoud van de aarde?

zaterdag 15 februari 2020

Een supergeheim Brabants document

Tis mar dagget wit (voor de niet ingewijden: het is maar dat je het weet) De rubriek Plaats delict van René van der Lee in de Brabantse dagbladen over criminaliteit in deze provincie is doorgaans hoogst informatief, maar trap er niet (altijd) in. Soms is het columnisme, dus een mening c.q. mening vormend.

Dat blijkt wel uit de aflevering van zaterdag 15 februari 2020, getiteld Als Brabant knetterrechts is.

Het verhaal haakt duidelijk in op de actualiteit van de provinciale politiek, de worsteling van gevestigde partijen als VVD en CDA met het wellicht noodgedwongen op een akkoordje gooien met Forum voor Democratie, de partij van de racist Thierry Baudet, welke groepering in Provinciale Staten misschien toch minder Baudet is dan 150.000 kiezers vorig jaar dachten. (Daarvan trouwens een uitstekende analyse in dezelfde kranten).

Maar, dat moet ik Van der Lee nageven, hij waarschuwt de lezer wel onmiddellijk, met de mededeling dat hem ‘in een tochtige parkeergarage in Biezenmortel’ door een enigszins verwarde provincieambtenaar een geheim document is overhandigd. Een verwezenlijkte journalistieke droom, zegt hij. Biezenmortel, een dorp van nog geen 1500 inwoners onder de gemeente Haaren.

Volgt, aan de hand van dat document, een levendige beschrijving van hoe knetterrechts Brabant de drugscriminaliteit  gaat aanpakken, als ‘softie Wim van de Donk’ straks door een andere commissaris van de koning is vervangen.

Om een oude slagzin van Het Parool te parafraseren: Léés die kranten.

donderdag 6 februari 2020

Overheid verwijdert zich steeds meer van burger

Een kwaaie column van Özcan Akyol vandaag in de dagbladen van de Persgroep. Hij protesteert terecht tegen een (al is het nog maar een vaag) Haags plan om de burger te laten betalen voor gebruikmaking van digitale voorzieningen bij  de belastingaangifte. Zou dat doorgaan, dan is dat het zoveelste gevolg van de privatisering, dat wil zeggen, iemand wordt daar weer eens heel rijk van. Alleen al de gedachte, geopperd door minister Knops van Binnenlandse Zaken, is het zoveelste teken dat de overheid zich steeds meer van de burger verwijdert. Dat belooft wat voor de Kamerverkiezingen van 2021.

Zelf maakte ik dezer dagen ook weer iets raars mee. Omdat ons spaargeld niets meer opbrengt en je binnenkort wellicht voor je saldo bij de bank zult moeten betalen, besloten we maar weer eens een (vrijwillige) aflossing op onze hypotheek te doen. Krijgen we van de hypotheekbank een brief, waarin van ons wordt geëist, aan te tonen waar dat bedrag vandaan komt. Ze willen alle bewegingen op onze spaarrekening zien in de afgelopen drie maanden. Dat is een wettelijke verplichting, zegt de bank.

Op zich lijkt me dit  een redelijk effectieve methode om witwassen tegen te gaan, maar er rijzen natuurlijk wel ‘n paar vragen. Wat heeft de hypotheekbank te maken met ons doen en laten bij de spaarbank? Spoort dit wel met de privacy-wetgeving? En: heeft de overheid nog niet genoeg inzicht via de – mits goedgekeurd, natuurlijk -  jaarlijkse belastingaangifte, waarmee men zijn hele financiële hebben en houden op tafel legt?

Wie het weet mag het zeggen.