dinsdag 30 januari 2018

Twitter is geen riool

Sylvain Ephimenco is een door mij gewaardeerde Trouwcolumnist, maar vandaag rijdt hij toch wel een scheve schaats.

In een stuk over sociale media, waarin hij Facebook slechts even aanstipt als bij jongeren uit de gratie, beschrijft hij Twitter als een vunzig riool, zonder het medium echt te kennen.
Dat gaat dus zo: ‘Het proletarische plebs kan daar de elite ontmoeten, deze remloos schofferen en verscheuren tot er alleen lappen rood vlees overblijven. Bovendien kunnen in de twitter-arena de kromme zinnen van het rapaille door duizenden soortgenoten worden gelezen. Een druk op de zendknop en je achterstand op Multatuli en Mulisch is bijna ingelopen!’
En: ‘Soms bereikt me via rapporterende vrienden het vuil dat uit Twittervingers op die dag is ontsnapt. Maar ik hoef dit niet te weten. Ik heb er bewust voor gekozen nooit een letter of komma in deze kweekbouillon vol bacteriën te dompelen.’ Tot zover Ephimenco.

Ik heb het al vaak gezegd: Twitter ben je zelf. Jij maakt uit wie je volgt. Blijkt zo’n figuur van het soort miezerigheid, die S.E. beschrijft dan schrap je hem/haar gewoon uit je lijst (ontvolgen). Er zijn nog andere mogelijkheden om je account ‘schoon’ te houden: blokkeren (wat ik, eerlijk waar, nog nooit heb hoeven te doen) en jou mishagende reclame negeren.

Een greep uit mijn lijst: vooraanstaande kranten, blogs en websites, gerespecteerde journalisten, politici, wetenschappers en kunstenaars, sommige overheidsinstanties, publieke organen en verenigingen. Alles afgestemd op mijn interessesfeer.

k heb wat dat betreft wel wat tips voor de Franse Nederlander Sylvain: Secrets d’Histoire (inclusief YouTubekanaal) over de rijke geschiedenis van zijn vaderland, liefhebbers van de Franse impressionisten, die dagelijks repro’s laten zien, een Britse professor, die zich toelegt op de ‘historische figuur of dito gebeurtenis van de dag’.

Kortom ik heb aanleiding noch behoefte, Sylvains aanbeveling te volgen, mijn account te sluiten en te gaan wandelen. Wandelen doe ik trouwens al, elke morgen een half uur, recht uit m’n bed.

maandag 29 januari 2018

Burgemeesters voldoende gescreend?

Worden burgemeesters voor hun benoeming voldoende gescreend? Die vraag lijkt best relevant, ook al in de aanloop tot de gemeenteraadsverkiezingen, waarbij het gedragspatroon van raadskandidaten meer dan ooit aandacht krijgt. Maar de directe aanleiding tot de vraag is natuurlijk het alcoholprobleem van burgemeester Stefan Huisman in Oosterhout, dat kennelijk in het licht van de mondiale MeToo-hysterie opeens in een schril daglicht is komen te staan.

Veel is nog onduidelijk over het incident en vergelijkbare toestanden rond de burgemeester  in Oosterhout, wat op zich niet verwonderlijk is als je ziet hoe de omgeving van een burgemeester in de kramp schiet zodra zoiets in de openbaarheid komt.

Volgens een krantenbericht, dat zondag op Twitter was te lezen, heeft het probleem  Baco Huisman (bijnaam, afgeleid van een mixdrankje) in zijn vorige standplaats Hilvarenbeek al parten gespeeld, inclusief seksuele ontsporingen. Maar ja, toen speelde MeToo nog niet. Het bleef zodoende bij plaatselijke roddel.

Het doet me denken aan een geval in de Kempen, waar het feit dat een burgemeestersvrouw aan kleptomanie leed (ik heb dit uit de eerste hand) ooit geen beletsel vormde voor een fikse promotie van haar echtgenoot naar een veel grotere gemeente.

vrijdag 26 januari 2018

De man die zelf de quiz is

‘Kees Driehuis is zo ongeveer Per seconde wijzer’ zou een mediajournalist van de quizmaster hebben gezegd. Ik wil dat nog wel even aandikken: Driehuis (66) is al 29 jaar dat ‘spelletje’ van (BNN)Vara. De leeftijd doet het al vrezen: Kees gaat met pensioen.

Er zijn nauwelijks quizzen die wij volgen, maar PSW is er daar een van. Nog minder presentatoren beschikken over de eigenschappen, die je – twee episodes per jaar – naar zijn verschijning doen uitkijken. Kees Driehuis is een man die vooral zichzelf is, die zijn status van BN-er, zo hij die al heeft, zichtbaar koud laat. Die de deelnemers aan zijn spel in hun waarde laat, hartelijk met hun ups and downs meeleeft, hen stimuleert met zijn guitige blik achter de sterke brillenglazen, kortom een tv-persoonlijkheid van klasse.

Wat ‘Per Seconde Wijzer’ zelf betreft: laat de twee-eenheid toch maar betrekkelijk zijn en moge het de omroep lukken, een waardige opvolger zonder kapsones te vinden.

donderdag 25 januari 2018

Provincie Noord-Brabant blust plaatselijk brandje

Groot nieuws. Waarmee het Eindhovens Dagblad dan ook de krant opent: ‘Provincie pakt door: Nuenen bij Eindhoven.’ Ik citeer gemakshalve maar even wat van de inleiding: de provincie Noord-Brabant maakt binnen enkele jaren een einde aan Nuenen als zelfstandige gemeente, (…) Ze gaat daarbij lijnrecht in tegen het standpunt van de Nuenense gemeenteraad, die zich in november nog uitsprak dat het zeker niet met Eindhoven wil fuseren.’

Van de gemeente Son en Breugel, dat tot dusver als alternatief gold voor een fusie van Nuenen met Eindhoven, wordt verwacht dat zij zich opnieuw beraadt. Ze koos eerder voor blijvende zelfstandigheid, ondanks de waarschuwing van haar burgemeester dat dwang van bovenaf op de loer ligt.

Lekken is tegenwoordig eerder regel dan uitzondering. De provincie is daar kennelijk nog niet achter, want de drie betrokken burgemeesters zijn  (waarom eigenlijk?) vertrouwelijk geïnformeerd over de nieuwe voornemens van Gedeputeerde Staten. Jammer, want niemand, behalve een enkel raadslid, voelde zich vrij op het nieuws te reageren. Zo wel de opinieleider van het ED: ‘Lost de provincie slechts het probleem 'Nuenen' op of is het een stap op weg naar een grootscheepse herindeling van Zuidoost-Brabant?’

Precies. Toen ik onlangs een stukje schreef over het gehaspel van de gemeente Nuenen (Nuenen dwers) was ik – mea culpa – even de gedegen beschouwing vergeten die de doorgewinterde oud-bestuurder Jan van Beerendonk eerder aan het regionale herindelingsvraagstuk had gewijd: Voordeel van het grote, charme van het kleine. Van Beerendonk’s opvatting komt hierop neer: Vorm één grote gemeente, bestaande uit een aantal deelgemeenten. Niet  als verlengstuk van het centrale gemeentebestuur, maar redelijk autonome gemeenten die zorgen voor de eigen dorpscultuur en de lokale identiteit met een eigen budget. De centrale gemeente Eindhoven krijgt als taken de bovenlokale zaken als economische en ruimtelijke ontwikkeling en vooral ook coördinerende taken op het gebied van gespecialiseerde zorg en welzijn en andere beleidsterreinen waar nu de individuele gemeenten te klein voor blijken te zijn.

Conclusie: de provincie Noord-Brabant is druk doende met het blussen van een plaatselijk brandje, terwijl het vuur ondergronds voortwoekert.

dinsdag 16 januari 2018

Klapsigaar

Een Brabantse grootbrouwer heeft een carnavalsvierder ingehuurd om via een handtekeningenactie gedaan te krijgen, dat carnaval tot nationaal feest zal worden verheven. De man presenteert zich martiaal als de Argentijns/Cubaanse revolutionair Che Guevara – niet bepaald een carnavaleske figuur, als je het mij vraagt.  Een kolossale havana zou helpen, of nog liever ‘n klapsigaar.

De regionale pers, die tussen de natte sneeuwbuien en oprukkende wolven zonder schaapskleren door ook maar weinig meer heeft dan Blauwe Maandag, vervolgt de reeks verhalen over deze carnavalsmissionaris met de triomfantelijke mededeling dat het aantal petitionairs zo ongeveer de 100.000 heeft bereikt, met andere woorden de Haagse politiek zal er niet omheen kunnen. En de brouwer maar brouwen.

Reacties los maken via Facebook is tegenwoordig een fluitje van niks, zeker als er niet nagedacht hoeft te worden. Tik-tik-enter en klaar. Zo kan een grap bloedserieus worden of, beter gezegd, lijken.

Zo gemakkelijk gaat dat natuurlijk niet.

Nationale feestdagen zijn in dit land precies wat de woorden zeggen: feesten, die door het hele volk worden gedragen. En daarover wordt de laatste jaren flink gekissebist. Immers, is het wel eerlijk, aan Pinksteren, waarvan bijna niemand meer weet wat het betekent, een vrije maandag te wijden en de islamitische broeders in de steek te laten met hun Suikerfeest? En dan is er ook nog de Bevrijdingsdag, die tot veler ergernis maar eens in de vijf jaar geldig is. Bestaat trouwens het begrip ‘algemeen christelijke feestdagen’ nog? Ja zeker, zie Goede Vrijdag, al is dat tegenwoordig vooral een dag om in de file te gaan staan naar de vakantiebestemming.

Zou ik bijna de voorjaarsvakantie, op z’n Hollands krokus-, vergeten, die door de scholen in Brabant wordt ingezet met ja, precies, carnaval.

Ik heb, kortom, volop redenen om een lange feestneus te trekken naar de brouwer en z’n fop-Che. En, nee, ik begin geen tegen-enquête, al helemaal niet op Facebook. Nergens voor nodig.

(Gesproken column Omroep Best, 17.01.18, 18:10 uur.)

zaterdag 13 januari 2018

Wildplasser kan z’n gang gaan, als-ie maar man is

Dat weten we dus ook weer. In Amsterdam kan de wildplasser voortaan z’n gang gaan, als-ie maar man is. Het is levensgevaarlijk als je met je zatte kop in een gracht gaat staan plassen. Je bloed is dunner door de alcohol en dat heeft negatieve invloed op je hersens. Je kunt natuurlijk ook gewoon je evenwicht verliezen. Heel wat wildplassers zouden daardoor het leven hebben gelaten. God straft onmiddellijk.

Maar daar gaat Amsterdam dus iets aan doen: de kades zullen zodanig worden aangepast dat het risico van fataal wankelen en verdrinking sterk wordt gereduceerd. Kom lekker zuipen in Amsterdam, daar verzuip je niet. Wildplassen wordt hier – althans in deze zin – niet bestraft. En anders zijn er wel de krullen en andere pisbakken. Voor mannen.

Hiermee wordt de vrouwen wel het bloed onder de nagels uitgehaald. Hoor ik daar het tandengeknars van Geerte Penning, die in 2015, in hoge nood verkerend een plasje deed in een hoekje van het Leidseplein en werd beboet? Hetgeen door de rechter werd ondersteund.

Weet je waar het op lijkt? Op dat idiote idee van de gemeente Wijk bij Duurstede: jongeren belonen als ze geen schade met vuurwerk aanrichten.

vrijdag 12 januari 2018

Nuenen dwers

Er bestaat een vergeten gezegde over de mentaliteit van de inwoners van Nuenen: Nuenen dwers. Tegendraads dus. Een spoor van deze recalcitrantie trof ik deze week aan in een openingskop van het Eindhovens Dagblad. '’Opgelegde fusie werkt averechts.’ Lezers van deze krant weten onmiddellijk waar dit op slaat: een herindeling van gemeenten in Zuid-Oost Brabant, waarbij de gemeente Nuenen, Gerwen en Nederwetten bij Eindhoven wordt gevoegd dan wel samengaat met de eveneens aangrenzende gemeente Son en Breugel. Nuenen ligt in alle opzichten dwers.

Nuenen c.a. is allang niet meer het landelijke dorpentrio van Vincent van Gogh, maar sinds bijkans een halve eeuw een riante woongemeente vol nieuwkomers binnen de agglomeratie Eindhoven, aan wie de klassieke dwarsheid vreemd is. Er zijn onder die inwoners onlangs enquêtes gehouden over een eventuele fusie met buurgemeenten. Van één van die onderzoeken, begin december ingesteld in opdracht van de provincie Noord-Brabant, is bij mijn weten de uitslag nog niet bekend; de andere, uitgevoerd door het ED, wijst – hoewel volgens erkenning van de krant niet representatief – op een voorkeur voor een samengaan met Eindhoven. Wat een wonder, Nuenen is de laatste jaren allesbehalve een toonbeeld van bestuurskracht. De provincie vindt dat ook en heeft dan ook wat de gemeentelijke herindeling betreft, de regie in handen genomen.

Luisteren naar de burger is in de doorsnee gemeente  niet de sterkste kant van bestuurders en raadsleden. Wel woorden (verkiezingsprogramma’s), maar geen daden. Los daarvan, waarschuwingen onder meer van de burgemeester van Son en Breugel, dat weigering om de zelfstandigheid van de gemeente ter discussie te stellen, zal leiden tot dwang van bovenaf, worden zonder gedegen argumenten in de wind geslagen. Terzijde: Best miste op het cruciale moment van de gedachtenvorming (op uitnodiging van de provincie) over dit onderwerp de inspiratie van een burgemeester.

Nuenen heeft er nu het volgende op gevonden. Hij heeft opeens weer voldoende bestuurskracht. Ik citeer maar weer eens het ED (11.01.18): ‘Het Nuense college van B en W concludeert op basis van nieuw onderzoek dat het argument om de gemeente op korte termijn op te heffen, is verdwenen. Een gedwongen fusie van de gemeente kan zelfs averechts uitpakken voor de bestuurskracht in de regio.’

Averechts. Ik vind op encyclo.nl maar liefst zes definities van dit woord, waaronder verkeerd; links; lomp; de averechtsche zijde, de keerzijde, ommezijde. Wat bedoelt Nuenen nou eigenlijk? Wil die gemeente alleen maar dwers zijn? Of is haar toelichting dat de gemeentelijke herindeling ‘de hele regio aangaat’, afdoende? Nuenen gaat zo ver, dat hij die regio oproept nog eens naar ‘de bestuurskracht van alle gemeenten te kijken.’

Terug naar af? Een herhaling van de qua uitslag  uiterst voorspelbare discussie per gemeenteraad, zoals die afgelopen zomer is gevoerd? Ik denk dat Nuenen dat wel kan vergeten. Zelfs al zou zo’n hernieuwd debat opleveren, wat die gemeente denkt (de wens is de vader van de gedachte) dan nog: het gaat in deze turbulente tijd om veel meer dan om individuele bestuurskracht.

woensdag 10 januari 2018

Rokertje? Ja gezellig!

rokenGek dat ik bij roken nog altijd denk aan ‘gezelligheid’. Laat ik het maar meteen bekennen: ja ik rook. Drie sigaren (senoritas) van een goed merk per dag. Buiten, op het terras. Inhaleren doe je niet bij sigaren. Wees gerust, ik ga niet doorfilosoferen over de versleten slogan ‘een tevreden roker is geen onruststoker’. Ook niet over Van Rossum’s Troost; het pakje tabak waarop je een zeventiende-eeuwer een man in een schandblok een aarden (goudse?) pijp ziet toesteken.

Noch heb ik me ooit laten inspireren door stoere cowboys om een bepaald merk sigaretten te gaan roken. Maar de herinneringen aan ‘gezellie’ en de anekdotes daaromheen, blijven me bij. Als tegengif voor het fanatisme, waarmee het roken naar de krochten van de hel wordt verwezen.

Ooit was het doodnormaal, als je een afspraak met een tot dan onbekende had in een of ander etablissement, elkaar ‘n pakje sigaretten, met eentje er alvast half uitgetrokken, voor te houden. Het ijs was dan gebroken. Het bekertje uitnodigend op het salontafeltje (jaja, muffig en kneuterig) of het wijnglas met rookwaar op het blad van de ober bij recepties.

Plaatsvervangende schaamte bekroop ons, als dan een wat oudere collega zijn brandende bolknak achter zijn rug verborg en de ober vrolijk toeknikte: ‘Ha een sigaar, dank u!’ Maar het was wel grinniken.

Het hierbij geplaatste plaatje met Paul Newman plus sigaar tussen de ‘grijnzende’ tanden hoort bij een YouTube-kanaal met deunen van Scott Joplin. Gezellig toch? Geen vies woord hoor.