Uitschrijven

Er zijn mensen, die een email naar het bisdom sturen en dan denken dat ze ervan af zijn. Makkelijk toch, die email?

Of ze vragen hoe dat het moet, dat uitschrijven als ‘lid’ (in protestantse kring spreekt men van lidmaat) van de rooms-katholieke kerk.

Je moet bij de parochie zijn, zo vernemen ze van bisdommelijke zijde. ‘Ontdopen’ kan niet, je blijft er daardoor toch altijd ‘n beetje bij horen.’    Waardoor? Door het gedoopt zijn, natuurlijk. Eens gedoopt, altijd gedoopt. Er is geen sacrament van het Ontdoopsel of zoiets. Of je nou nog voor de kerk getrouwd bent en of je nog wel eens in de kerk komt, doet er niet toe.

Wil je er af dan zetten ze in dat parochieel doopregister een kruisje achter je naam. Alsof je dood bent. Waarschijnlijk zien ze het zo nog ook. Bij de 550e uitgeschrevene zijn ze (wie? waar?)  maar gestopt met tellen, het was toch niet meer bij te benen.

Ik geef eerlijk gezegd geen cent om de kerkelijke statistieken die hier uit voortvloeien. Een kruisje achter je naam, ja daag. Wil je echt niet meer meegeteld worden, dan zul je naar het gemeentehuis moeten. Daar kun je achter het lemma godsdienst ‘r.-k.’  laten vervangen door wat je wilt, zeg maar in principe door ‘geen’.

Het is met dat uitschrijven, net als bij het boven water komen van die sexuele misdrijven,  een kwestie van ‘eindelijk de waarheid’. Immers, het praktiserend katholicisme is in pakweg 50-jaar versmolten tot een gelegenheidsgodsdienst, goed voor de sfeer met Kerst zonder mis of hooguit die nachtmis en bij een bruiloft. R.-k. kerken worden soms zelfs gebruikt voor een door vrienden en familie zelf  in elkaar geflanste begrafenisdienst.  Een dienst zonder geloof.

En jij, t’Sas, hoe zit dat met jou?

Ik heb me meer dan 30 jaar geleden al laten uitschrijven, op het gemeentehuis. In die tijd keken de ambtenaren daarbij nog kwaad.